Αναρτήσεις

Περί έμπνευσης

Πρωινό Παρασκευής. Καθισμένη στο γραφείο, μεταξύ πρώτου και δεύτερου καπουτσίνο, ξενυχτισμένη και με τη σακούλα στο μάτι να ακουμπάει πιγούνι, μνημονεύω τον Χέμινγουεϊ. Προσκαλούσε λέει την έμπνευση με το πρώτο φως της ημέρας. Βρε Ερνέστο, αλήθεια τώρα; Όντας αμετανόητο νυχτοπούλι επί σειρά ετών, ψάχνω την έμπνευση στο πρώτο φως της ημέρας μήπως κι ήταν εκεί τόσα χρόνια τώρα. Τελικά ποιος σκότωσε την έμπνευση; Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός στηρίζεται στο εξής δίλημμα: Ασταμάτητη πίεση ή γλυκόπικρη λήθη. Χωρίς φυσικά να αποκλείεται η σύνδεση των δύο αυτών εννοιών. Στην πρώτη περίπτωση, η ασταμάτητη πίεση πηγάζει από τα θεμέλια που εμείς οι ίδιοι θέσαμε, από την ταχύτητα που εμείς ορίσαμε και επιμένουμε να αυξάνουμε μέρα με τη μέρα, ώσπου να γκρεμιστούμε αφού εκτροχιαστούμε. Λήθη: Η κατάσταση ασυνειδησίας για το τι συμβαίνει γύρω σου αλλά και η "λησμονιά" ή να σε "λησμονούν". Αν και το λατινογενές oblivion πλησιάζει πολύ περισσότερο σε αυτό που θέλω να πω,

Τσαγκαροδευτέρα

Εικόνα
Δευτέρα βράδυ. Η κατά γενική ομολογία, από το μικρό μας κοινωνικό τσίρκο, πιο μισητή μέρα της εβδομάδας έφτασε σχεδόν στο τέλος της. Αν η Δευτέρα ήταν ψυχική ασθένεια τότε θα ήταν η συγκαλυμμένη κατάθλιψη, αν είχε πρόσωπο θα ήταν αυτό του γερασμένου Νίκου Καρβέλα και άλλες πολλές τέτοιες εξυπνάδες που έχουμε δει κατά καιρούς στα  αντι κοινωνικά media στον αγώνα του εξορκισμού της κακιάς Δευτέρας. Σάμπως και οι υπόλοιπες μέρες τις εβδομάδας θα είναι λιγότερο βασανιστικές;  Αλλά ας κάνουμε λίγα μαθηματικά. Ένας εργαζόμενος δικαιούται κατά μέσο όρο 22 μέρες ανά έτος. Ας πάρουμε ως δεδομένο (θα ξεχάσουμε λίγο πως ζούμε σε μια χώρα με σχεδόν 30% ανεργία) πως ένας υγιής ενήλικας περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, 40 έτη περίπου, δουλεύοντας. Αυτό μας κάνει περίπου 880 μέρες διακοπών, αναλόγως πάντα με τα χρόνια προϋπηρεσίας του καθενός. Αν το διαιρέσουμε με 365, όσες οι μέρες του έτους, παίρνουμε ένα μέσο όρο των 2,5 χρόνων ιδανικής ζωής. 2,5 χρόνων από τα 40. Τώρα αν προσθέσου

Αϊ κουρέψου

Εικόνα
  Πριν περίπου 2 εβδομάδες πήρα την -εν βρασμό ψυχής- απόφαση να αποχωριστώ το κουβερτάκι μου a.k.a. τα μαλλιά μου. Η αλήθεια είναι πως μόλις η προβιά από κατεστραμμένες τρίχες έπεσε στο πάτωμα του κομμωτηρίου ένιωσα μια απίστευτη ανακούφιση, φίλοι. Όσο λοιπόν, ο γεμάτος χαρά κομμωτής μου έβγαζε επιτέλους το άχτι του, εγώ αναλογιζόμουν τον συμβολισμό αυτής (αποτρόπαιας;) πράξης μου.   Έχουμε γαλουχηθεί με μοντέλα της VS να ανεμίζουν την χαίτη και τα φτερά τους στην πασαρέλα ως παγκόσμια σύμβολα του sex appeal, της νεότητας και της φρεσκάδας. ΑΛΛΑ, ακόμη και η Karlie η Kloss το έκοψε το ρημαδο-μαλλί και μάντεψε, τώρα δείχνει ακόμη ψηλότερη από 1,82. Από την άλλη ακριβώς για τους παραπάνω λόγους αλλά και για την ενέργεια του διέπει τις απανταχού "κουβέρτες ασφαλείας" ανεξαρτήτως χρώματος και ποιότητας, το κούρεμα συχνά χρησιμοποιείται σαν τη δήλωση πως μας βρήκαν μεγάλες αλλαγές. Κοινώς, η αγάπη που του είχες ήταν ένα μάτσο τρίχες και τώρα πενθείς. Και ναι, σε πολλούς πολιτι