Περί έμπνευσης
Πρωινό Παρασκευής.
Καθισμένη στο γραφείο, μεταξύ πρώτου και δεύτερου καπουτσίνο, ξενυχτισμένη και με τη σακούλα στο μάτι να ακουμπάει πιγούνι, μνημονεύω τον Χέμινγουεϊ. Προσκαλούσε λέει την έμπνευση με το πρώτο φως της ημέρας. Βρε Ερνέστο, αλήθεια τώρα;
Όντας αμετανόητο νυχτοπούλι επί σειρά ετών, ψάχνω την έμπνευση στο πρώτο φως της ημέρας μήπως κι ήταν εκεί τόσα χρόνια τώρα. Τελικά ποιος σκότωσε την έμπνευση;
Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός στηρίζεται στο εξής δίλημμα: Ασταμάτητη πίεση ή γλυκόπικρη λήθη. Χωρίς φυσικά να αποκλείεται η σύνδεση των δύο αυτών εννοιών.
Στην πρώτη περίπτωση, η ασταμάτητη πίεση πηγάζει από τα θεμέλια που εμείς οι ίδιοι θέσαμε, από την ταχύτητα που εμείς ορίσαμε και επιμένουμε να αυξάνουμε μέρα με τη μέρα, ώσπου να γκρεμιστούμε αφού εκτροχιαστούμε.
Λήθη: Η κατάσταση ασυνειδησίας για το τι συμβαίνει γύρω σου αλλά και η "λησμονιά" ή να σε "λησμονούν". Αν και το λατινογενές oblivion πλησιάζει πολύ περισσότερο σε αυτό που θέλω να πω, θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ την δική μας "λήθη".
Έρευνες υποστηρίζουν πως η κατάθλιψη και όλες της οι παραλλαγές είναι η ασθένεια του 21ου αιώνα. Σε κάποιες μορφές κατάθλιψης ο ασθενής αναπτύσσει τη σαδιστική τάση της επιθυμίας να παρασύρει τον περίγυρό του στην κατάσταση που βρίσκεται. Θα έλεγα λοιπόν πως αυτή η μαζική κατάθλιψη μας έχει οδηγήσει μεθοδικά στην αταραξία της λήθης, παράγωγο της απέραντης και ακατανίκητης ανίας που νιώθουμε. Στον δικό μου κόσμο φαντάζει παράλογο αυτή η παραίτηση για τη ζωή να συμπαρασύρει γενιές ολόκληρες στον πάτο.
Ο Αρχιμήδης με το γνωστό "μην μου τους κύκλους τάραττε" περιφρονεί κατά κάποιον τρόπο τον θάνατο, ενώ επικεντρώνεται στον σκοπό της ζωής του: την γνώση. Τον περιφρονεί καθώς γνωρίζει πως το τέλος του είναι κοντά. Το γένος μας από την άλλη περιφρονεί τα σημάδια του τέλους πέφτοντας όλο και πιο βαθιά στην λήθη. Σε αυτό το σημείο, αν ήθελα να γίνω εριστική, θα μπορούσα να προσθέσω πως μέσα στην λέξη ηλίθιος κρύβεται η λήθη με διαφορετικά φωνήεντα.
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα πως αφενός ο Χέμινγουεϊ κυνηγούσε την έμπνευση στον πρώτο φως της ημέρας για να μην του την κλέψει η λήθη του βραδινού ύπνου και αφετέρου πως ο δολοφόνος της έμπνευσης είναι η ριμάδα η ανία.
Σίγουρα σε αυτόν το κόσμο υπάρχουν πολύ πιο σκοτεινά πράγματα από το να βαριόμαστε (η δεύτερη σελίδα του google για παράδειγμα). Οπότε μέχρι το επόμενο post ησυχία-τάξη-ασφάλεια.
Σματς Σμουτς
Καθισμένη στο γραφείο, μεταξύ πρώτου και δεύτερου καπουτσίνο, ξενυχτισμένη και με τη σακούλα στο μάτι να ακουμπάει πιγούνι, μνημονεύω τον Χέμινγουεϊ. Προσκαλούσε λέει την έμπνευση με το πρώτο φως της ημέρας. Βρε Ερνέστο, αλήθεια τώρα;
Όντας αμετανόητο νυχτοπούλι επί σειρά ετών, ψάχνω την έμπνευση στο πρώτο φως της ημέρας μήπως κι ήταν εκεί τόσα χρόνια τώρα. Τελικά ποιος σκότωσε την έμπνευση;
Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός στηρίζεται στο εξής δίλημμα: Ασταμάτητη πίεση ή γλυκόπικρη λήθη. Χωρίς φυσικά να αποκλείεται η σύνδεση των δύο αυτών εννοιών.
Στην πρώτη περίπτωση, η ασταμάτητη πίεση πηγάζει από τα θεμέλια που εμείς οι ίδιοι θέσαμε, από την ταχύτητα που εμείς ορίσαμε και επιμένουμε να αυξάνουμε μέρα με τη μέρα, ώσπου να γκρεμιστούμε αφού εκτροχιαστούμε.
Λήθη: Η κατάσταση ασυνειδησίας για το τι συμβαίνει γύρω σου αλλά και η "λησμονιά" ή να σε "λησμονούν". Αν και το λατινογενές oblivion πλησιάζει πολύ περισσότερο σε αυτό που θέλω να πω, θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ την δική μας "λήθη".
Έρευνες υποστηρίζουν πως η κατάθλιψη και όλες της οι παραλλαγές είναι η ασθένεια του 21ου αιώνα. Σε κάποιες μορφές κατάθλιψης ο ασθενής αναπτύσσει τη σαδιστική τάση της επιθυμίας να παρασύρει τον περίγυρό του στην κατάσταση που βρίσκεται. Θα έλεγα λοιπόν πως αυτή η μαζική κατάθλιψη μας έχει οδηγήσει μεθοδικά στην αταραξία της λήθης, παράγωγο της απέραντης και ακατανίκητης ανίας που νιώθουμε. Στον δικό μου κόσμο φαντάζει παράλογο αυτή η παραίτηση για τη ζωή να συμπαρασύρει γενιές ολόκληρες στον πάτο.
Ο Αρχιμήδης με το γνωστό "μην μου τους κύκλους τάραττε" περιφρονεί κατά κάποιον τρόπο τον θάνατο, ενώ επικεντρώνεται στον σκοπό της ζωής του: την γνώση. Τον περιφρονεί καθώς γνωρίζει πως το τέλος του είναι κοντά. Το γένος μας από την άλλη περιφρονεί τα σημάδια του τέλους πέφτοντας όλο και πιο βαθιά στην λήθη. Σε αυτό το σημείο, αν ήθελα να γίνω εριστική, θα μπορούσα να προσθέσω πως μέσα στην λέξη ηλίθιος κρύβεται η λήθη με διαφορετικά φωνήεντα.
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα πως αφενός ο Χέμινγουεϊ κυνηγούσε την έμπνευση στον πρώτο φως της ημέρας για να μην του την κλέψει η λήθη του βραδινού ύπνου και αφετέρου πως ο δολοφόνος της έμπνευσης είναι η ριμάδα η ανία.
Σίγουρα σε αυτόν το κόσμο υπάρχουν πολύ πιο σκοτεινά πράγματα από το να βαριόμαστε (η δεύτερη σελίδα του google για παράδειγμα). Οπότε μέχρι το επόμενο post ησυχία-τάξη-ασφάλεια.
Σματς Σμουτς
η λήθη έχει κάποια σχέση ετυμολογικά με την ηλιθιότητα; ή με την έλλειψη ήθους..; αφού για να έχεις ήθος πρέπει να έχεις και μνήμη;
ΑπάντησηΔιαγραφή