Περί έμπνευσης
Πρωινό Παρασκευής. Καθισμένη στο γραφείο, μεταξύ πρώτου και δεύτερου καπουτσίνο, ξενυχτισμένη και με τη σακούλα στο μάτι να ακουμπάει πιγούνι, μνημονεύω τον Χέμινγουεϊ. Προσκαλούσε λέει την έμπνευση με το πρώτο φως της ημέρας. Βρε Ερνέστο, αλήθεια τώρα; Όντας αμετανόητο νυχτοπούλι επί σειρά ετών, ψάχνω την έμπνευση στο πρώτο φως της ημέρας μήπως κι ήταν εκεί τόσα χρόνια τώρα. Τελικά ποιος σκότωσε την έμπνευση; Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός στηρίζεται στο εξής δίλημμα: Ασταμάτητη πίεση ή γλυκόπικρη λήθη. Χωρίς φυσικά να αποκλείεται η σύνδεση των δύο αυτών εννοιών. Στην πρώτη περίπτωση, η ασταμάτητη πίεση πηγάζει από τα θεμέλια που εμείς οι ίδιοι θέσαμε, από την ταχύτητα που εμείς ορίσαμε και επιμένουμε να αυξάνουμε μέρα με τη μέρα, ώσπου να γκρεμιστούμε αφού εκτροχιαστούμε. Λήθη: Η κατάσταση ασυνειδησίας για το τι συμβαίνει γύρω σου αλλά και η "λησμονιά" ή να σε "λησμονούν". Αν και το λατινογενές oblivion πλησιάζει πολύ περισσότερο σε αυτό που θέλω να πω,